VROUWENMANTELAls ik dood benniet nulater, als ik dood bendan wil ik zo'n platte granieten zerkhak het aanrechtblad maar uit de keukenen plant vrouwenmantel in de gootsteen op mijn grafstevig in de aarde drukkenen goed water geven---In de wereld van Myrte Leffring is van alles te herkennen dat op het laatste moment toch net anders blijkt te zijn. Nu eens is haar toon raadselachtig, dan weer nuchter. Ze is niet bang om te schrijven over Grote Gevoelens: in haar heldere, melodieuze taal krijgt de liefde steevast iets weemoedigs, de dood een humorvolle toets en de waanzin vele gezichten.Als een kameleon transformeert de ik in haar gedichten zich met het grootste gemak van een opgroeiend meisje in een verwarde oude man en van een potige dame bij de Spaanse trappen in een solitaire dromer aan zee. Wat hen bindt? Hun verlangens, angsten en hun machteloosheid, alle beschreven met diezelfde melancholieke, scherp observerende pen.