In Nachtboot worden vragen opgeroepen over de authenticiteit van het individu en zijn omgeving aan de hand van kunst, de stad en (gecultiveerde) natuur. In al haar gedichten doet Barnas een poging iets waarachtigs te beschrijven en te veroorzaken, bewust van het feit dat elke beschrijving een nieuwe laag aan de gemaakte wereld toevoegt. Daardoor functioneert de taal in deze gedichten als instrument, maar ook als stoorzender, en ultieme vorm tegelijk - waarin steeds een onverwachte wending plaatsvindt die alleen kan bestaan in de ruimte van het gedicht. Bij Barnas is elk gedicht een ruimte die de lezer kan betreden, een lichamelijke ervaring. Gedichten over wonen op verschillende plekken, vormexperimenten, soms meertalig maar steeds lyrisch, en klank- en beeldrijk.