Naar aanleiding van het thema van de Boekenweek 2015 en een daaraan verbonden schrijfwedstrijd, laat ik mijn inzending, bijgeschaafd en uitgebreider in boekvorm verschijnen. Van mijn 14e "onder behandeling" een draaideurpatiënt in vele inrichtingen. Van mijn 16e tot mijn 40e. Daarna met behulp van EINDELIJK een goede psycholoog en psychiater, geen opnames meer. Mede mogelijk door mijn PGB. De bureaucratie liegt er niet om en waarschijnlijk zal ik een grote som terug moeten betalen. De regelgeving is ziekmakend en onmenselijk. Deel mentale kant was verwerkt, maar het STIGMA blijvend, onuitwisbaar als getatoeëerde kampnummers. Liever "dood" neervallen dan waar dan ook worden opgenomen. In de fysieke gezondheidszorg door vele artsen niet serieus genomen worden en ondanks dat ik het eindelijk beter weet, blijf ik overgeleverd aan de HUBRIS van artsen. Het vertrouwen in de medische "stand" is nagenoeg nihil. Wat is ethiek waard als de patiënt eraan onderdoor gaat? En mijn statement "versterven is niet mild. Een bespottelijk woord. En kijk naar muzelmannen en de oedeemkinderen in "derde" wereldlanden. Er is overigens maar één planeet aarde.